Vachtmijt bij katten

Meest recente update: mei 16, 2024 door Chris & Kaj van Blijhuisdier

Vachtmijt bij de kat is een parasitaire aandoening, veroorzaakt door een onzichtbare mijtensoort. Daardoor kan je kat jeuk krijgen, zich gaan krabben en haarverlies of een doffe vacht vertonen.

De mijt die de problemen veroorzaakt kan zich snel voortplanten. Daarom is het van belang om op tijd vachtmijt bij de kat te herkennen en maatregelen te nemen. Gelukkig is vachtmijt bij de kat geen ernstige aandoening en is het relatief goed te behandelen.

Wat houdt vachtmijt bij de kat in?

Bij vachtmijt leeft er een klein spinachtig diertje, een mijt, in de pels van je huisdier. Deze mijt heet Cheyletiella parasitovorax. Nauw verwante mijtensoorten kunnen in de vacht van honden en konijnen voorkomen.

De aandoening ‘vachtmijt’ die het diertje veroorzaakt heet officieel cheyletiellose. In de volksmond wordt dit ook wel ‘lopende roos’ genoemd, omdat de mijten net als bij roos een overmaat van huidschilfers veroorzaken.

Een kat kan vachtmijt oppikken van een andere kat, van planten, van een besmette slaapplek en op andere manieren. Als de mijt zich op de vacht van je kat vestigt, gaat die daar eitjes leggen.

Binnen drie weken zijn die eitjes uitgekomen en zijn de jonge mijten volwassen, en kunnen ze zelf eitjes gaan leggen. Door deze snelle levenscyclus kan de mijt snel tot een probleem uitgroeien.

Dit zijn de mogelijke symptomen van vachtmijt bij een kat

De Cheyletiella-mijt en zijn eitjes zijn zelf zo klein dat je ze niet met het blote oog kan zien. Daardoor kan het lastig zijn om vachtmijt bij de kat te herkennen. Wat je wél kunt waarnemen zijn de symptomen die de mijt veroorzaakt. Dit kunnen symptomen van vachtmijt bij de kat zijn:

• Veel huidschilfers, zoals bij roos;
• Doffe vacht;
• Haaruitval of kale plekken;
• Jeuk (veel krabben, stress);

De jeuk is voor de kat het vervelendste symptoom. Als vachtmijt een kat heeft besmet, kan je huisdier zich vaak en hard krabben, vaak op specifieke plekken. Vooral de rug en de omgeving tussen en rond de ogen zijn plekken waar de mijten zich thuis voelen.

Dat krabben kan er voor zorgen dat de kat veel haar verliest en zelfs zijn huid rauw of open krabt. Hierdoor kunnen bacteriën en virussen de huid binnendringen en tot verdere problemen leiden.

Het regelmatig knippen van de nagels kan dan voorkomen dat de kat zijn huid verder beschadigt.

De juiste diagnose stellen

Omdat deze symptomen van vachtmijt bij de kat ook bij andere mijtensoorten en bij andere ziektes kunnen voorkomen, is het belangrijk om de juiste diagnose te stellen. De dierenarts kan vachtmijt bij de kat herkennen en bevestigen met een paar kleine onderzoeken.

Hij of zij kan met een borsteltje of een stukje plakband schilfers van de huid verzamelen en die onder een microscoop herkennen, waarbij de mijten zichtbaar worden. Als dat niet lukt kan de dierenarts voorzichtig wat materiaal van de huid afkrabben, waarin de mijten dan aangetoond kunnen worden.

Er zijn méér mijtensoorten die op de huid en in de vacht van de kat kunnen leven. De drie andere mijten bij de kat die vaak voor problemen zorgen zijn:

• Oormijt. Een besmetting met oormijt zorgt voor jeuk rond de oren, maar de parasiet kan zich ook naar andere lichaamsdelen verspreiden. Een kat met oormijt gaat zich veel rond en in de oren krabben en vertoont vaak bruin oorsmeer. Oormijt kan leiden tot oorontsteking en moet door een dierenarts gezien worden.
  
  
• Oogstmijt, herfstgrasmijt of hooimijt. Deze mijtensoort komt voor in gras en andere lage vegetatie. Katten lopen een besmetting vaak in de zomer of herfst op. Ook hier is jeuk een belangrijk symptoom, maar de kat kan ook wondjes, puisten en korstjes van de besmetting krijgen. De oogstmijt kan overspringen op de mens.
  
  
• Schurftmijt. Dit zijn de meest problematische mijten bij de kat. De eerste symptomen zijn ernstige jeuk (vaak eerst rond de kop), krabben, huidschilfers en haaruitval. Door de heftige jeuk kan de kat zijn huid kaal en kapot krabben, waardoor er korsten en open wonden bestaan.
  
  Dat kan snel tot ernstige huidinfecties en zelfs tot sepsis (bloedvergiftiging) leiden. Omdat schurftmijt zich snel over het lichaam van je kat verspreid en makkelijk kan overspringen naar andere huisdieren is op tijd ingrijpen een must.

Zo kan de dierenarts vachtmijt bij de kat behandelen

De dierenarts kan deze mijten bij de mat behandelen met verschillende mijtdodende middelen, zoals selamectine of moxidectine. Deze middelen worden toegediend met een pipet. Dat moet twee tot vier keer herhaald worden, met tussenpozen van vier weken.

Omdat de mijt zich heel snel kan voortplanten is het van belang dat er geen enkel diertje overblijft in huis. Daarom moeten de favoriete ligplekken van je kat goed gereinigd worden.

Dat kan je doen met een omgevingsspray. Dekens, kussens en textielen speeltjes kan je in de wasmachine op 60 graden wassen om de mijten te doden.

Zelf kun je vachtmijt bij de kat behandelen met een speciale shampoo. Kies voor een product met seleniumsulfide, dat erg effectief is tegen mijten bij de kat.

Als je liever organische producten wilt gebruiken, zoek dan een product met natuurlijke oliën die een bewezen werking tegen mijten hebben.

Ook colloïdaal zilver levert vaak goede resultaten op tegen vachtmijt bij de kat en tegen andere kleine huidparasieten.

Ook andere huisdieren moeten gecontroleerd en eventueel behandeld worden. Het liefst meerdere keren tijdens de behandeling van het dier. Zo heb je een goede kans dat de mijt verdwijnt en dat je kat klachtenvrij worden.

De vachtmijt van je kat behandelen geeft je helaas geen garantie dat de aandoening permanent verdwijnt. De kat kan na de behandeling later weer de mijt oppikken en opnieuw klachten krijgen.

Is het besmettelijk voor mensen?

Helaas kan de Cheyletiella-mijt inderdaad soms overspringen naar de mens. De mijt kan zich dan vestigen op ons lichaam, vooral op de handen, armen en het bovenlichaam. De symptomen bij een mens zijn een soort kleine, jeukerige rode bultjes. Deze mijten van de kat hebben voor ons geen ernstige gevolgen.

De besmetting kan zelfs overspringen van de ene naar de andere persoon. Gelukkig zijn de mijten niet dol op de mensenhuid – ze veroorzaken zelden zo’n uitbraak als ze bij een kat doen.